Diamanten bruidspaar

Gepubliceerd: 29-9-2023

Maandagmiddag 18 september in het Wiedenhof: samen met Ben (86) en Trudy (82) Nijhof-Odink at Rob Welten een ‘diamanten’ taartje. Ter ere van hun 60ste trouwdag. “We hebben het góed volgehouden samen”, vindt Trudy. “Dát dacht ik!”, stemt Ben in.

Tja, hun diamanten trouwdag, die hadden ze zich anders voorgesteld. In februari van dit jaar kreeg Ben een herseninfarct. Na een periode van revalidatie bleek thuis wonen voor hem niet haalbaar. Verdrietig dat ze niet meer samenleven op de vertrouwde plek tegenover Het Grintenbosch. Het geboortehuis van Ben én van hun kinderen. In mei kwam er voor hem een appartement beschikbaar in het Wiedenhof. Toevallig op de afdeling Grintenbosch. “Mooi dichtbij, want ik rijd geen auto. Nu ga ik hier elke middag heen, op de fiets. We hebben geluk gehad”, vindt de bruid. “Maar leuk is anders…”

Rijkdom

“Hoe bent u elkaar tegengekomen?”, informeerde Welten. “Dat was in december 1956, op het eerste bal van de dansles.” Stevige verkering, dat duurde nog even, want Ben moest in militaire dienst. “Lichting 57-1”, weet hij nog. “Achttien maanden.” Na hun huwelijk op 18 september 1963 verhuisde Trudy van Eibergen naar Haaksbergen. Haar vader, metselaar van beroep, had voor het jonge paar de deel van huize Nijhof tot woning verbouwd. Vier kinderen kregen ze samen: Jan-Pieter, Harm (hij werd slechts enkele weken oud), Gerben en Annemarie. Inmiddels is de familie uitgebreid met acht kleinkinderen en een tweede achterkleinkind op komst. “Allemaal zijn ze in Haaksbergen gebleven. We zijn heel rijke mensen!”

Zoete inval

De kinderen en kleinkinderen zijn maar wat gek met hun (groot)ouders. Huize Nijhof was en is een zoete inval. “Alles kon bij opa en oma. Spelen. Sleutelen aan oude trekkers. Samen koekjes bakken. Oma ging achter de piano zitten om liedjes met ons te zingen. En nu we volwassen zijn, doen we samen een wijntje”, schetst kleindochter Lisa. Met z’n allen eieren eten met Pasen was vaste prik. Waarbij Ben eieren verstopte rond het huis. Tot die keer dat er niets was te vinden. Een ijverige eekhoorn was ze vóór geweest. “Dat was meteen de laatste keer.”

Nooit verveeld

Ben vertelt over zijn loopbaan als administrateur. Net voor zijn 58ste verjaardag zwaaide hij af bij bouwbedrijf Van Wijnen. “Als één van de laatsten kon ik gebruik maken van de VUT-regeling.” Verveeld hebben ze zich nooit. De siertuin was Bens lust en leven. Ook de moestuin slokte de nodige tijd op. En samen deden ze jarenlang vrijwilligerswerk voor de Protestantse Kerk. Mooie reizen maakten ze, onder meer naar Indonesië. Hun vaste stek is echter ’n Fuchsbauer in het Oostenrijkse Westendorf. “Bij Maria komen we al sinds 1983.”

Foto: Betty Morsinkhof