Diamanten bruidspaar

Gepubliceerd: 6-8-2025

Het is in Enschede op 5 augustus 1965 dat de trouwambtenaar het huwelijk van Henk Papenborg en Alie de Vries in de boeken schrijft. Precies 60 jaar na dato staat burgemeester Van den Hengel bij het diamanten bruidspaar op de stoep. Met bloemen en gelukwensen namens het Haaksbergse gemeentebestuur.  

Zeven weken later, op 24 september 1965, trouwt het jonge echtpaar in de Marcellinuskerk in Boekelo. Het geboortedorp van de bruid. Met een baby op komst krijgen ze, tot ze eigen woonruimte hebben gevonden, onderdak in huize De Vries. Daar is in februari 1966 hun dochter Silvia geboren. “Een fantastische tijd, de anderhalf jaar bij mijn ouders”, benadrukt Alie (82). Fijn ook voor de jonge moeder die er alleen voor staat. Want dienstplichtig militair Henk (79), gelegerd in Amersfoort, is door de week van huis.

Naar Haaksbergen

In 1987 verkast het gezin, inmiddels uitgebreid met Herald en Michel, van Boekelo naar Haaksbergen. Door zuurstofgebrek tijdens de bevalling heeft hun jongste een fysieke beperking. In de componistenbuurt vinden ze een huurhuis met een grote achterom, handig voor Michel en zijn driewieler. Dat metselaar Henk in die jaren veel van huis is, heeft een reden. “We zijn met he-le-maal niets begonnen. Alle avonden en zaterdagen kluste ik bij. Maar de zondag was altijd voor het gezin!” Alie knikt instemmend: “Meubels in de woonkamer gingen dan aan de kant, muziek erbij en dan dansen met de kinderen op onze voeten.” Met drie opgroeiende kids was het financieel niet altijd makkelijk. “Als kind hebben wij daar nóóit iets van gemerkt. We kwamen niets tekort”, laat dochter Silvia weten. “Hoe fijn voor jullie om dit uit de mond van je eigen kind te horen!”, vindt Van den Hengel. “Hebben jullie trouwens kleinkinderen?”, vervolgt hij. Ja die zijn er: drie kleinzoons.

Kanarie

Nog altijd wonen ze in hetzelfde huis dat ze later hebben gekocht. Hun tuin is een kleurrijke bloemenzee, dankzij Alies groene vingers. Met zijn gouden handen draagt ook Henk bij aan een gezellig thuis. Wat zijn vrouw bedenkt, máákt hij. “We weten precies wat we aan elkaar hebben, kennen elkaar door en door”, zegt zij. “En lijkt het glas soms half leeg, dan schenken we een beetje bij”, vult hij aan.  Ze bedanken Gerard van den Hengel voor de fijne ontmoeting. En dan kan de theedoek van de vogelkooi en zingt de kanarie weer zijn hoogste lied…