100ste verjaardag

Gepubliceerd: 6-5-2025

Ze was het stralend middelpunt op haar 100ste verjaardag, omringd door haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Precies zoals ‘Hermien-van-smid-Ten Asbroek’ dat graag heeft. Blij verrast was de kersverse eeuwelinge dat locoburgemeester Jan-Herman Scholten haar in de bloemetjes zette. “Oh, wat vind ik dat leuk!”

Markt 18, pal naast de pastorie, daar stond de wieg van de op 2 mei 1925 geboren Hermien ter Huurne-ten Asbroek. Ze groeide op in een middenstandsgezin met vijf kinderen. Vader runde er zijn eigen smederij, moeder deed de winkel en de huishouding. Kleine Hermien speelde met de buurtkinderen op het marktplein. Maar kuiltje-knikkeren met haar vriendinnetje van de toenmalige meisjesschool (hoek Julianastraat/Sterrebosstraat) was topfavoriet. Leren ging haar goed af en ze vervolgde de lagere school met de mulo. Het lag voor de hand dat ze haar ouders zou helpen, met name in de winkel. Het was de vriendelijke jonge meid op het lijf geschreven.

Liever achter de piano…

Om jongens maakte zij zich niet heel druk. “Veel liever zat ik achter de piano”, lacht ze. “Ik kreeg les. Weet je dat ik nog altijd speel?” Maar er was een jonge banketbakker uit Buurse, boerenzoon Gerard ter Huurne (Buursinks Gerrad), die haar wel zag zitten. Beide waren actief bij de jongerentak van de Haaksbergse middenstandsvereniging. “Ik had het helemaal niet door. ‘Er zijn hier genoeg andere meisjes. Waarom ik?’, vroeg ik hem. ‘Op díe’j he’k ewocht’,  zei hij toen. Dat vond ik zó mooi!” Ze trouwen in 1951. Dat was toen Gerard in Enschede een banketbakkerij kon overnemen. Ze gingen er vol voor met z’n tweetjes. Achter bakte hij de heerlijkste koekjes, taarten en saucijzenbroodjes. Zij hielp de klanten in de winkel, deed de administratie én de huishouding. En tussen de bedrijven door kregen ze samen zeven dochters en twee zoons. Die zorgden later weer voor twaalf kleinkinderen en vier achterkleinkinderen.

Lichtpuntjes

Een superdruk leven! Met een belangrijke rol voor schoonzus ‘tante Mien’, wier kinderwens niet was vervuld. “Mien naaide bijna alle kleding voor de kinderen. Ik zie onze meisjes nog in zulke mooie jurkjes, om door een ringetje te halen! Dan was ik zó trots….” In 1985 stopte het ondernemersechtpaar met de bakkerij om van hun vroegpensioen te genieten. De geboortegrond bleef trekken en ze keerden terug naar Haaksbergen. Helaas kwam aan dit geluk een vroegtijdig einde toen Gerard ter Huurne in 1990 overleed. Ook van twee volwassen kinderen moest Hermien afscheid nemen. “Vreselijk was dat! Maar ik wilde wel dóór met mijn leven, want naast verdriet is er ook genoeg vreugde. Ja, ik zie altijd lichtpuntjes. En ik heb veel steun aan mijn geloof.” Tot haar 98ste woonde ze zelfstandig, in het heerlijke huis dat ze destijds samen met haar man had gekocht. Van daaruit verhuisde ze naar Het Saalmerink. “Het voelt hier als thuis, ik heb niets te klagen.” Ze lacht. “’We zijn ermee tevreden’. Die woorden van mijn vader, zijn lijfspreuk, heb ik overgenomen.”